علی ناظروقتی جناب بوش به عراق حمله کرد و برای آخرین بار یار دیرین خود، صدام را بر سر دار رقصاند، کسی باور نمی کرد فاجعه ای که جهانخواران برنامه ریز آن شده اند تا به آن حد پیشرفت کند که پرچم کشور هر چند سال یکبار دچار هجوم تازه به دوران رسیدگان حکومتی قرار بگیرد.
بنا به اخبار گزارش شده، کمیته ویژه ای در عراق، در حال بحث است که پرچم جدید عراق چگونه تمام آحاد مردم عراق را نمایندگی کند. نمایندگان شیعه معتقدند که شمشیر ذوالفقار علی بن ابی طالب باید پرچم را مزین کند. سنی ها می گویند که عمامه عمر بن خطاب (جانشین دوم محمد بن عبدالله) باید تزئین بخش بشود، حال آنکه کُرد ها می خواهند چهره مصطفی بارزانی در پرچم خودنمایی کند. بنا به همین گزارش، گویی این نمایندگان خلق های عراق به توافق ضمنی رسیده اند که عکس مصطفی بارزانی با عمامه عمر که بر سر شمشیر علی قرار دارد، یکجا روی پرچم قرار داده شود.
من چند بار این خبر را خواندم، چون نمی توانستم باور کنم که این خبر است یا طنزی است که فقط با مذاق من همخوانی ندارد، اما گویی گزارشگر قصد بامزگی نداشته و واقعا چنین بحث های پشت پرده ای در جریان است. گویی بیش از 675 هزار نفر از مردم عراق کشته شده اند، چندین میلیون نفر بی خانمان شده اند، زیرساختار اقتصادی کشور نابود شده، نفت عراق به تاراج رفته، کودکان هر روز بخاطر نبود دارو جان می سپارند که در پشت پرده نمایندگان بحث کنند که عمامه عمر یا شمشیر علی روی پرچم گذاشته شود. گویی تنها دلیل اشغال عراق همین بوده است.
به فکر دوران گذشته و حال و آینده ایران افتادم. در زمان شاه، در مراسم و سپس در هر اداره ای یک رسم اجباری جا افتاده بود که عکس محمدرضا شاه حتما باید به دیوار ها نصب شود. کم کم عکس فرح دیبا و رضا پهلوی هم به آن اضافه شد. آن گذشت و مردم شاه را سرنگون کردند. خمینی آمد، اما گویی خر همان خر است و فقط پالانش عوض شده، چرا که امروز دو عکس خمینی و خامنه ای بر هر دیواری دیده می شود.
شاید نیروهای سرنگونی طلب، اینبار و پیش از سرنگونی، باید به مردم تعهد بسپارند که در آینده اجباری در نصب عکس و تمثال نخواهد بود. تعهد بسپارند که اگر مردم در زمان شاه اجبارا جاوید شاه می گفتند، و سپس مجبور شدند تا برای خمینی صلوات بفرستند، در آینده کسی مجبور به ادامه این عادت زشت «زنده باد...» نخواهد شد.
بی شک، نیروهای سرنگونی طلب، بعد از اینکه رژیم خون و جنایت را سرنگون کنند، علامت منحوس کنونی که نماد فاشیسم مذهبی است را از پرچم سبز و سفید و سرخ ایران حذف و شیر و خورشید را جایگزین آن خواهند کرد. اما اگر جنایت و خفقانی که در دوران شاه و شیخ وجود داشت، ادامه پیدا کند؛ اگر فقط عکس ها در قاب ها عوض شوند، و قاب ها برجایشان بمانند، به راستی چه فرقی دارد که روی پرچم ها عکس شیر وخورشید باشد یا چماق؟ سه ستاره حزب بعث باشد یا عمامه عمر و شمشیر علی؟ پرچم رنگین آمریکا باشد یا سرخ فام چین؟
علی ناظر – 27 اردیبهشت 1388
وبلاگ چپ و راست
chaporast@ymail.com
بنا به اخبار گزارش شده، کمیته ویژه ای در عراق، در حال بحث است که پرچم جدید عراق چگونه تمام آحاد مردم عراق را نمایندگی کند. نمایندگان شیعه معتقدند که شمشیر ذوالفقار علی بن ابی طالب باید پرچم را مزین کند. سنی ها می گویند که عمامه عمر بن خطاب (جانشین دوم محمد بن عبدالله) باید تزئین بخش بشود، حال آنکه کُرد ها می خواهند چهره مصطفی بارزانی در پرچم خودنمایی کند. بنا به همین گزارش، گویی این نمایندگان خلق های عراق به توافق ضمنی رسیده اند که عکس مصطفی بارزانی با عمامه عمر که بر سر شمشیر علی قرار دارد، یکجا روی پرچم قرار داده شود.
من چند بار این خبر را خواندم، چون نمی توانستم باور کنم که این خبر است یا طنزی است که فقط با مذاق من همخوانی ندارد، اما گویی گزارشگر قصد بامزگی نداشته و واقعا چنین بحث های پشت پرده ای در جریان است. گویی بیش از 675 هزار نفر از مردم عراق کشته شده اند، چندین میلیون نفر بی خانمان شده اند، زیرساختار اقتصادی کشور نابود شده، نفت عراق به تاراج رفته، کودکان هر روز بخاطر نبود دارو جان می سپارند که در پشت پرده نمایندگان بحث کنند که عمامه عمر یا شمشیر علی روی پرچم گذاشته شود. گویی تنها دلیل اشغال عراق همین بوده است.
به فکر دوران گذشته و حال و آینده ایران افتادم. در زمان شاه، در مراسم و سپس در هر اداره ای یک رسم اجباری جا افتاده بود که عکس محمدرضا شاه حتما باید به دیوار ها نصب شود. کم کم عکس فرح دیبا و رضا پهلوی هم به آن اضافه شد. آن گذشت و مردم شاه را سرنگون کردند. خمینی آمد، اما گویی خر همان خر است و فقط پالانش عوض شده، چرا که امروز دو عکس خمینی و خامنه ای بر هر دیواری دیده می شود.
شاید نیروهای سرنگونی طلب، اینبار و پیش از سرنگونی، باید به مردم تعهد بسپارند که در آینده اجباری در نصب عکس و تمثال نخواهد بود. تعهد بسپارند که اگر مردم در زمان شاه اجبارا جاوید شاه می گفتند، و سپس مجبور شدند تا برای خمینی صلوات بفرستند، در آینده کسی مجبور به ادامه این عادت زشت «زنده باد...» نخواهد شد.
بی شک، نیروهای سرنگونی طلب، بعد از اینکه رژیم خون و جنایت را سرنگون کنند، علامت منحوس کنونی که نماد فاشیسم مذهبی است را از پرچم سبز و سفید و سرخ ایران حذف و شیر و خورشید را جایگزین آن خواهند کرد. اما اگر جنایت و خفقانی که در دوران شاه و شیخ وجود داشت، ادامه پیدا کند؛ اگر فقط عکس ها در قاب ها عوض شوند، و قاب ها برجایشان بمانند، به راستی چه فرقی دارد که روی پرچم ها عکس شیر وخورشید باشد یا چماق؟ سه ستاره حزب بعث باشد یا عمامه عمر و شمشیر علی؟ پرچم رنگین آمریکا باشد یا سرخ فام چین؟
علی ناظر – 27 اردیبهشت 1388
وبلاگ چپ و راست
chaporast@ymail.com
