[چپ و راست، 7 تیر 1388]
روز 8 تیر خاطرۀ جانباختن حمید اشرف و 10 همرزم دیگر او را گرامی بداریم!
داریوش افشار
روز 8 تیر ماه سال 1355، فدائی خلق حمید اشرف و 10 تن از همرزمان او، طاهرۀ خرّم، محمّدرضا یثربی، غلامعلی خرّاطپور، علی اکبر وزیری، محمّد مهدی فوقانی، یوسف قانع خشکه بیجاری، فاطمه حسینی،
عسگر حسینی ابرده و محمّد حسین حقنواز در یک نبرد مسلحانه و ناعادلانه در برابر مأمورین ساواک و دستگاههای امنیتی رژیم شاه در منطقه مهرآباد جنوبی تهران جان خود را در راه آرمانهای طبقۀ کارگر و رهائی از یوغ ستم و بی عدالتی اجتماعی از دست دادند.
در این روز، یاد رهبری را گرامی میداریم که در زندگی انقلابیش نمونۀ بارزی از یک انسان طراز نوین بود.
انسانی وفادار به آرمان طبقۀ کارگر و دیگر زحمتکشان. او رهبر برجسته ای بود که در دشوارترین شرایط و دوران در حیات انقلابی سازمان چریکهای فدائی خلق ایران و پس از دستگیری بیژن جزنی و دیگر یاران اوتوسط ساواک، با قاطعیت انقلابی و شکیبائی کمونیستی به بازسازی سازمان چریکهای فدائی خلق ایران پرداخت و سایۀ یأس و نا امیدی را که بر اثر گرفتار شدن همرزمان او بر جنبش انقلابی طبقۀ کارگر ایران گسترده گشته بود به شراره هائی از امید و نویدی از پایداری جنبش نوین طبقۀ گارگر ایران در مبارزات خود بر علیه طبقۀ استثمارگر تبدیل کرد.
حمید اشرف در سال 1325 در تهران متولّد شد. او بدنبال مأموریت شغلی پدرش که کارمند راه آهن بود به همراه دیگر اعضای خانواده خود به تبریز رفت. در دوران کودکی خود با فرزندان کارگران خطوط راه آهن در شهر تبریز همبازی بود و از همان دوران با رنج و مشقّات طبقات زحمتکش آشنائی پیدا کرد. شخصیّت مبارز و عدالت جویانۀ او از همان دوران کودکی شکل گرفت تا اینکه در سن 17 سالگی و بدنبال رشد آرمانهای برابری طلبانه، به گروه جزنی-ظریفی که یکی از ستونهای بنیادین و تشکیل دهندۀ سازمان چریکهای فدائی خلق ایران بود پیوست. در اواخر سال 49 با گروه مسعود احمد زاده- امیر پرویز پویان در تهران ارتباط پیدا کرد و بدنبال ملاقات با مسعود احمدزاده و متعاقبأ با پیوند این دو گروه، سازمان چریکهای فدائی خلق ایران بمثابه نمایندۀ جنبش نوین کمونیستی ایران و با قد برافراشتن در مقابل سازشکاری ها و خیانتهای تاریخی حزب توده به جنبش و آرمانهای طبقه کارگر ایران، این سازمان با اتخاذ مشی مسلحانه بمنظور پیشبرد و توسعۀ این مبارزات پا به عرصۀ مبارزه گذاشت.
بدنبال تسخیر پاسگاه سیاهکل در 19 بهمن 1349 توسط این سازمان وبا مواجه شدن با ضربات متعاقب آن از طرف رژیم شاه در اسفند ماه همان سال و اوایل سال 50 که منجر به جان باختن و از دست دادن مسعود احمد زاده و امیر پرویز پویان شد، حمید اشرف در مقام رهبری سازمان قرار گرفت و در حالیکه به ارزیابی صدمات وارده بر پیکر سازمان مشغول بود، نقش مؤثری در پیشبرد اهداف و زنده نگاهداشتن این سازمان در عرصه مبارزه ایفا کرد.
توانائی، شجاعت و مهارت حمید اشرف در امر مبارزه و پیشبرد آن و بینش او از آیندۀ مبارزات طبقۀ کارگر ایران او را به رهبری شایسته، توانا و دور اندیش تبدیل کرده بود. او توانسته بود که بارها از چنگ دام دشمن جان سالم به در برد و در رأس لیست شکار ساواک قرار داشت. تاکتیکهای سازماندهی او بخصوص پس از ضربات اشاره شده در بالا و ادامۀ فعالیتهای انقلابی سازمان در عرصۀ جامعه، روحیۀ انقلابی اقشار پیشرو و انقلابی جامعه را تقویت کرده و آنان را به تحسین بر می انگاشت.
گردهمائی 11 تن از اعضا و کادرهای این سازمان در 8 تیر ماه 1355 در خانۀ تیمی در منطقۀ مهرآباد جنوبی تهران در واقع بمنظور ارزیابی و بررسی ضربات پی در پی نیروهای امنیتی و ساواک و تشخیص و رفع ضعفهای سازمانی در اواخر سال 54 و بویژه اوایل سال 1355 تدارک دیده شده بود.
او شهابی بود از روشنائی و سرکشی بود سرخ از آرمان رهائی.
یاد حمید اشرف را بمثابه یاد همۀ جانباختگان درراه سوسیالیسم و آزادی بشریت گرامی بداریم.
